Buddyzm ma dwa i pół tysiąca lat. Stanowi ścieżkę rozwoju zawierającą elementy religii, filozofii i psychologii. Różni się od chrześcijaństwa i innych religii, które zakładają istnienie osobowego Boga i opierają się na wierze i dogmatach. Celem praktyki buddyjskiej jest osiągnięcie pełnego rozwoju i pełnej wolności umysłu - Oświecenia. Każdy może je urzeczywistnić, dlatego też buddyzm jest nazywany religią doświadczenia. Zgodnie z naukami Buddy wszelkie cierpienie jest efektem błędów popełnionych w przeszłości na skutek niewiedzy. Zrozumienie tego w jaki sposób wszystkie zjawiska są współzależne, pozwala podejmować działania, które przynoszą szczęście i unikać tych, które prowadzą do cierpienia.

W buddyzmie zawsze istniało wiele różnych tradycji, szkół i stylów praktyki. Pomimo funkcjonującego na Zachodzie stereotypu mnicha ubranego w kolorowe szaty, większość europejskich buddystów to osoby świeckie, prowadzące normalne życie rodzinne i zawodowe. Esencję Diamentowej Drogi stanowi odkrycie wspaniałego potencjału tkwiącego w każdej osobie i w każdej sytuacji.

„Nie wierzcie w jakiekolwiek przekazy tylko dlatego, że przez długi czas obowiązywały w wielu krajach. Nie wierzcie w coś tylko dlatego, że wielu ludzi od dawna to powtarza. Nie akceptujcie niczego tylko z tego powodu, że popiera to swym autorytetem jakiś mędrzec albo kapłan, lub że jest zapisane w jakimś świętym piśmie. Nie wierzcie w coś tylko dlatego że brzmi prawdopodobnie. Nie wierzcie w wizje lub wyobrażenia, które uważacie za zesłane przez boga. Miejcie zaufanie do tego, co uznaliście za prawdziwe po długim sprawdzaniu; do tego co przynosi pożytek wam i innym.” Budda, Kalama Sutra

Polecane artykuły: Umysł jako ostateczne schronienie, Lama Ole Nydahl; Trucizny umysłu, Gendyn Rinpocze;